ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΤΑΦΟΣ
Εδώ δεν είμαι ο Κλέων που ακούσθηκα στην Αλεξάνδρεια (όπου δύσκολα ξιπάζονται)
για τα λαμπρά μου σπίτια, για τους κήπους,
για τα’ άλογα και για τα αμάξια μου,
για τα διαμαντικά και τα μετάξια που φορούσα.
Άπαγε, εδώ δεν είμαι ο Κλέων εκείνος,
τα εικοσιοκτώ μου χρόνια να σβησθούν.
είμαι ο Ιγνάτιος, αναγνώστης, που πολύ αργά,συνήλθα.
Αλλ’ όμως κι έτσι δέκα μήνες έζησα ευτυχείςμες στη γαλήνη και μες στην ασφάλεια του Χριστού.(Κ Καβάφης)
Εδώ δεν είμαι ο Κλέων που ακούσθηκα στην Αλεξάνδρεια (όπου δύσκολα ξιπάζονται)
για τα λαμπρά μου σπίτια, για τους κήπους,
για τα’ άλογα και για τα αμάξια μου,
για τα διαμαντικά και τα μετάξια που φορούσα.
Άπαγε, εδώ δεν είμαι ο Κλέων εκείνος,
τα εικοσιοκτώ μου χρόνια να σβησθούν.
είμαι ο Ιγνάτιος, αναγνώστης, που πολύ αργά,συνήλθα.
Αλλ’ όμως κι έτσι δέκα μήνες έζησα ευτυχείςμες στη γαλήνη και μες στην ασφάλεια του Χριστού.(Κ Καβάφης)
Ας μη συγχωρήσουν οι επαΐοντες της Λογοτεχνίας για τη παρούσα προσπάθεια, της παρουσίασης του παρόντος. Μόνο σκέψεις θέλω να εκφράσω, τίποτε παραπάνω για αυτή την Αλεξάνδρεια "όπου δύσκολα ξιπάζονται" και γι' αυτή την "ασφάλεια της θείας αγκαλιάς του Χριστού". Για τούτο τον Κλέωνα, τον Ιγνάτιο, τον οικουμενικό και πανέμορφο, όχι από τα διαμαντικά και τα μετάξια που φορούσε, τον πλούσιο όχι από τα άλογα και τα αμάξια του. Άλλωστε, εδώ που τον συναντάμε, τα έχει ήδη απαρνηθεί. Δεν είναι εκείνος, ο πλούσιος και κοσμικός ειδωλολάτρης της Αλεξάνδρειας. Δεν είναι εκείνος που πιθανόν να έκανε σπονδές στο Σεράπειο, ούτε να επικαλούνταν τη προστασία του μεγάλου και πανωραίου Απόλλωνος... Στον ιππόδρομο είχε πάψει να πηγαίνει, στοιχήματα και τέρψεις κοσμικές δεν άνηκαν, πλέον στη καθημερινότητα του. Σα να μπόρεσε και ξέγραψε το παρελθόν και το βιώμά του. Σα να νίκησε αυτό το οποίο τον κρατούσε συμβιβασμένο και άρα ανασφαλή.
Ο Ιγνάτιος είναι όντως ευτυχισμένος όταν είναι ελεύθερος... Για να είναι, βέβαια, ελεύθερος πρέπει να αισθάνεται ασφάλεια. όχι την ασφάλεια που του προσφέρει η οικονομική του αυτάρκεια Αυτή, όπως ο ίδιος διακηρύσσει, ανήκει στο παρελθόν βίωμά του, στη παλιά του ζωή, τη ξένη, την πλέον ανοίκεια προς αυτόν. Κατάφερε, μ' ένα σαλπίγγισμα να σπάσει τα τείχη της Ιεριχούς της ψυχής του. Πλέον, αν και νεκρός-όπως ο τίτλος του ποιήματος μας δηλώνει εμμέσως- ζει σε κατάσταση ελευθερίας. Εκεί, μέσα στο τάφο του, δεν έχει ούτε το άγχος, ούτε τη μέριμνα των διαμαντικών και των αρμάτων του. Και κάτι περισσότερο: μερίμνησε για την αποβολή αυτού του άγχους, όταν βρήκε το σκοπό της ζωής του, έστω και τη τελευταία στιγμή. Έστω και δέκα μήνες προ της θανής του. Ο σκοπός του- το αντάμωμα, δηλαδή, με τη πίστη του Χριστού ήταν τόσο σημαντικό πλέον γι' αυτόν που δεν θέλει για κανένα λόγο να γίνεται σύγχυση στα μάτια των περαστικών από τον τάφο του, με τη παλια του ταυτότητα. Μ ε τον Παλαιό Άνθρωπο της Πτώσης και της Αμαρτίας. Οι υποσχέσεις που έδωσε τη στιγμή της νέας αρχής της ζωής του, τη μέρα του Φωτισμού του, αποτελούν γι' αυτόν την ουσία της ίδιας της ζωής του.
Γι' αυτόν, το παρελθόν παύει να έχει αξία. Γι' αυτόν το συμβιβασμένο βίωμα του παρελθόντος αναιρείται και μοναδικός σκοπός της ζωής του γίνεται αυτή η συμπόρευση με το πρόσωπο του Χριστού. Από τη κατάσταση του απρόσωπου, περνάει στη κοινωνία με το Κατεξοχήν Πρόσωπο, καταφέρνει να κάνει προσωπική του πραγματικότητα την ένωση του με το Θεό, σε σημείο να απορρίπτει ότιδήποτε μπορεί να συσχετιστεί με τον Κλέωνα. Αλλάζει όνομα, αλλάζει ιδότητα αλλά το κυριότερο είναι ότι αρχίζει να ελπίζει. Αρχίζει μέσα από τη κοινωνία του αυτή, να μην είναι ο Κλέων των διαμαντικών και του υλικού πλούτου αλλά να γίνεται ο Ιγνάτιος-ο Αναγνώστης, να παίρνει ταυτότητα, να αρχίζει να έχει οράματα...
Αναγνωρίζει ότι "συνήλθε αργά", σαν από ασθένεια, σαν από ένα λήθαργο ο οποίος μπορεί να συνταυτιστεί με την αμεριμνησιά του παλαιού ανθρώπου, που τώρα, φωτισμένος και ντυμένος τη στολή της αφθαρσίας, αντιδιαστέλλει το τότε και τώρα, αναγνωρίζει το λάθος των παρελθόντων επιλογών του. Η τωρινή κατάσταση του επιτρέπει ακόμη περισσότερο να έχει παρρησία ώστε να αναγνωρίσει τα λανθασμένα πεπραγμένα του αντιδιαστέλλοντάς τα, με τη γαλήνη και την ασφάλεια που δίνει η πατρική αγκαλιά του Θεού.
Έτσι, το τώρα και το πάντα της μακαριότητας έρχεται να αντικαταστήσει το τότε του φθαρτού κόσμου, να αναδείξει τον Ιγνάτιο σε ένα ουσιαστικό νικητή κατά της εφημερότητας και του συμβιβασμού. Να μένει πάνω στο μνήμα της Αλεξάνδρειας η επιγραφή, να θυμίζει αυτή τη νίκη κι από 'κει στη καβαφική γραφίδα, να ντύνεται δια της μεγάλης ποιητικής γλώσσας και να έρχεται στο τώρα των νεοελλήνων να θυμίζει το σκοπό, τα μέσα, την απόφαση μιας πνευματικής ολοκλήρωσης.
