Στα πλαίσια των αμοιβαίων συνεννοήσεων και της καλλιέργειας του κλίματος της αγάπης μεταξύ των δύο αρχαίων Εκκλησιών, της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας του Χριστού και της Ρωμαιοκαθολικής, κινήσεις οι οποίες άρχισαν επί των ημερών του μακαριστού Πατριάρχου Αθηναγόρου στα μέσα του 20ου αιώνα και συνεχίζονται ακμαιότατα από τον νυν Οικουμενικό Πατριάρχη κ।κ Βαρθολομαίο τον Α’, θύελλες ξεσηκωμού έχουν εκδηλωθεί από διάφορες –συχνότερα, αν όχι πάντα εξω-εκκλησιαστικές παρατάξεις- που μόνο φολκλόρ θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Δυστυχώς, ως φαίνεται στην Ελλάδα αλλά και μέσα στην Ελληνική Ομογένεια του Εξωτερικού υπάρχει μια μονόπλευρη θέαση των πραγμάτων. Δυστυχώς, γνώμες Πατέρων των τελευταίων βυζαντινών χρόνων και μετέπειτα (17ος -18ος ) μεταποιούνται σε πολιτικού είδους «μπαντιέρες» σε σχέση με τις οποίες θα καταστώ σαφέστερος. Η Εκκλησία των Παλαιο-ημερολογητών [1], η οποία δεν βρίσκεται σε «Κοινωνία» με τη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, στον αγώνα της να αποκτήσει οπαδούς-διότι κατά κύριο λόγο οι πιστοί που την απαρτίζουν μόνο «πιστοί» δεν είναι, αποτελούν ένα είδος κατευθυνόμενου «ποιμνίου» το οποίο με το παραμικρό νεύμα ενός από την πλειάδα των αρχιερέων της ξεχύνεται στους δρόμους υπό τη φόρμα αμόρφου μάζας με σταυρούς ανά χείρας και Εικόνες υπό τη μορφή «πανό»- δημιουργεί εκ του μη όντως σύμβολα για να φανατίσει, να ξεσηκώσει, να προσηλυτίσει. Το marketing της φαίνεται καλό, αλλά όχι επαρκές.
Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2008, υπάρχει χρεία συμβόλων. Ένας λαός, όπως ο Ελληνικός ο οποίος κατά το φρο-ι-δική θεωρία περί συλλογικού υποσυνειδήτου είχε ανέκαθεν σύμβολα αιώνια, στη κοινωνία του πλουραλισμού, φαίνεται να τα χάνει. Κι έτσι, η «Εκκλησία του Πατρώου Ημερολογίου» έρχεται να δώσει σύμβολα – τα οποία λόγω αφενός της ανικανότητας των στελεχών της αλλά και της έλλειψης διακρίσεως- στερούνται πνευματολογικού περιεχομένου. Σκάβουν τις γνώμες των πατέρων σε σχέση με το επίμαχο θέμα των συνεννοήσεων με τους Δυτικούς, και δημιουργούν ένα κόσμο στον οποίο βασιλεύει το μίσος και η μόνωση. Τότε, η ροή των πραγμάτων αλλάζει. Ο Πάπας γίνεται ο «Αντίχριστος», το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών μεταποιείται σε «Συνέδριο των Φαρισαίων» με τους Ορθόδοξους Ιεράρχες οι οποίοι και δη στο εξωτερικό δίνουν μαρτυρία Χριστού να μετονομάζονται σε «γεννήματα εχιδνών» και ο «Οικουμενισμός» να γίνεται ένα μέρος της «Σατανικής Νέας Εποχής». Το marketing των παλαιοημερολογιτών θυμίζει εν πολλοίς αμερικανική παραγωγή της περασμένης δεκαετίας. Παντού –όπως και οι εν λόγω ταινίες- υπάρχει ένα στοιχείο εσχατολογίας. Έτσι, ο αγώνας τους αμέσως στρέφεται κατά του «Κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου» με μόνον αυτούς να μπορούν να αντισταθούν στη Νέα Τάξη. Αφού, η επίσημη Εκκλησία έχει παραδοθεί εντελώς στο θέλημα της και τοιουτοτρόπως στο Διάβολο, δεδομένου ότι κατά τη διδασκαλία τους η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος μεταδίδεται μόνο μέσω αυτών αφού αυτοί αποτελούν τους «γνησίους εντολοδόχους» του Χριστού και των μαθητών Του. Έτσι, αυτή η «Εκκλησία» - η χιλιοδιασπασμένη στο εσωτερικό της- αναζητά σύμβολα τα οποία είναι ικανά να τροφοδοτήσουν το φρόνημα των οπαδών της.
Και έρχεται πλάι σ’ αυτά η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, η Εκκλησία της Κων/πολης, γύρω στο 1960 και αναπτύσσει σχέσεις επικοινωνίας με αυτή τη Δύση. Έρχεται η Εκκλησία –που απαριθμεί εκατοντάδες πατριάρχες σε σειρά Αποστολικής Διαδοχής, από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια ως σήμερα- να αρχίσει τις συζητήσεις προς δρομολόγηση αυτής της «Ένωσης» για την οποία προσεύχεται ο Λαός του Θεού –όπως φαίνεται από τα λειτουργικά κείμενα. Και η επικοινωνία αυτή συνεχίζεται, με αποτέλεσμα ο λαός του Θεού να έρχεται όλο και πιο κοντά σ αυτό το νέο «Ποθούμενο», την απαίτηση των καιρών για ανάσα, όχι απλώς συνύπαρξης αλλά και συμπόρευσης. Οι πράξεις του Οικουμενικού μας Πατριάρχου οι οποίες κατακρίνονται ως «αιρετκές» από τους ήδη προαναφερθέντες «φολκλόρ» αλλά κι από ορισμένα τέκνα της Επίσημης Εκκλησίας, καλό θα ήταν να εκλείψουν. Κάπου διάβασα ότι μέσα σε αυτό το κλίμα της ενότητας που δημιουργείται, «θλίβονται» οι άγιοι μάρτυρες οι επί Βέκκου αθλήσαντες και λοιπά… Αυτά κατά την ταπεινή μου άποψη μόνο θρησκευτικοί συναισθηματισμοί μπορούν να χαρακτηριστούν και τούτο διότι –και εδώ επεμβαίνει ο ιστορικός- οι άγιοι μάρτυρες αυτοί αποτέλεσαν τα ιερά θύματα μιας εσφαλμένης πολιτικής επιλογής, μιας περιόδου της βυζαντινής ιστορίας (13ος αι) κατά την οποία υπήρχε μια θρησκευτική ανησυχία και ερωτηματικά… Μα αν πρέπει να απαντήσουμε με τον ίδιο συναισθηματικό τρόπο σύμφωνα με τον οποίο τίθεται το επιχείρημα αυτό, μπορούμε να πούμε ότι οι άγιοι θα χαίρονταν πολλώ μάλιστα όταν έβλεπαν ότι ο αγώνας τους για την διαφύλαξη της πίστης δικαιώνονταν αφού πλέον θα επέρχονταν η ενότητα.
Αλλά το πρόβλημα των «εκτός Εκκλησίας» φερομένων ως Ορθοδόξων δεν είναι αυτό. Αυτό είναι μια πολύ ωραία συνταγή για τη δημιουργία χριστιανών «Μουνταχεντίν», υπό την έννοια του οπλισμού με μασημένες ιδέες ανθρώπων-οπάδων οι οποίοι στερούνται μιας στερεάς ορθοδόξου παιδείας. Έτσι ταΐζουν τους «οπαδούς» τους με μια θρησκευτική φόρμα που διέπεται από έναν θρησκευτικό φονταμενταλισμό, μια χριστιανική εγωκεντρικότατα ως προς την πίστη σε μια πεποίθηση της μοναδικότητας ύπαρξης αλήθειας μόνο σε αυτούς. Έτσι, πέφτουν σε μια πνευματική παγίδα –στην οποία έπεσε ο Ισραήλ της εποχής του Χριστού. Μεταποιούν τη πίστη της χαράς που εκπορεύεται από την Ανάσταση, σε ένα είδος ηθικών κανόνων. Επιβάλλουν καθεστώς τρόμου στους πιστούς τους. Αλλά στη πίστη παραμένουν «σταθεροί»! Εν τέλει, μπορεί θεωρητικά να πρεσβεύουν ως προς τα δόγματα ότι και εμείς αλλά πέφτουν στη χείριστη αίρεση (δεν μιλώ για το θέμα της Αποστολικής Διαδοχής διότι αποδεδειγμένα και ως προς αυτό σφάλλουν και μάλιστα τα μέγιστα…), την αίρεση της «μεταποίησης του χριστιανικού μηνύματος» κατά τα συμφέροντα τους και τις ιδέες τους με αποτέλεσμα να δημιουργούν έναν «ορθόδοξο χριστιανισμό της εγωκεντρικής μόνωσης», της ψευτο-ηθικής, των τύψεων. Όμως η αλήθεια λόγω της φύσης της δεν παύει να υπάρχει. Και κάτοχος της ίδιας της Αλήθειας και απόλυτος εκφραστής της, το Οικουμενικό Πατριαρχείο προωθεί αυτή τη κεντρική θεολογία του Ευαγγελίου, την «Αγάπη», όπως αυτή εκφράζεται στα πλαίσια της Ενότητας, αποδεικνύοντας και αυτό με τη σειρά του την επικαιρότητα του Ιερού Ευαγγελίου.
[1] Με τον όρο αυτόν εννοώ το σύνολο των Παλαιομηρολογιτικών Εκκλησιών, καθότι μεταξύ τους αναθεματίζονται –αφού όλοι οι επικεφαλής τους έχουν την επιθυμία να τιτλοφορούνται ως «Αρχιεπίσκοποι»… Ένα πράγμα όπως τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς…
Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2008, υπάρχει χρεία συμβόλων. Ένας λαός, όπως ο Ελληνικός ο οποίος κατά το φρο-ι-δική θεωρία περί συλλογικού υποσυνειδήτου είχε ανέκαθεν σύμβολα αιώνια, στη κοινωνία του πλουραλισμού, φαίνεται να τα χάνει. Κι έτσι, η «Εκκλησία του Πατρώου Ημερολογίου» έρχεται να δώσει σύμβολα – τα οποία λόγω αφενός της ανικανότητας των στελεχών της αλλά και της έλλειψης διακρίσεως- στερούνται πνευματολογικού περιεχομένου. Σκάβουν τις γνώμες των πατέρων σε σχέση με το επίμαχο θέμα των συνεννοήσεων με τους Δυτικούς, και δημιουργούν ένα κόσμο στον οποίο βασιλεύει το μίσος και η μόνωση. Τότε, η ροή των πραγμάτων αλλάζει. Ο Πάπας γίνεται ο «Αντίχριστος», το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών μεταποιείται σε «Συνέδριο των Φαρισαίων» με τους Ορθόδοξους Ιεράρχες οι οποίοι και δη στο εξωτερικό δίνουν μαρτυρία Χριστού να μετονομάζονται σε «γεννήματα εχιδνών» και ο «Οικουμενισμός» να γίνεται ένα μέρος της «Σατανικής Νέας Εποχής». Το marketing των παλαιοημερολογιτών θυμίζει εν πολλοίς αμερικανική παραγωγή της περασμένης δεκαετίας. Παντού –όπως και οι εν λόγω ταινίες- υπάρχει ένα στοιχείο εσχατολογίας. Έτσι, ο αγώνας τους αμέσως στρέφεται κατά του «Κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου» με μόνον αυτούς να μπορούν να αντισταθούν στη Νέα Τάξη. Αφού, η επίσημη Εκκλησία έχει παραδοθεί εντελώς στο θέλημα της και τοιουτοτρόπως στο Διάβολο, δεδομένου ότι κατά τη διδασκαλία τους η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος μεταδίδεται μόνο μέσω αυτών αφού αυτοί αποτελούν τους «γνησίους εντολοδόχους» του Χριστού και των μαθητών Του. Έτσι, αυτή η «Εκκλησία» - η χιλιοδιασπασμένη στο εσωτερικό της- αναζητά σύμβολα τα οποία είναι ικανά να τροφοδοτήσουν το φρόνημα των οπαδών της.
Και έρχεται πλάι σ’ αυτά η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, η Εκκλησία της Κων/πολης, γύρω στο 1960 και αναπτύσσει σχέσεις επικοινωνίας με αυτή τη Δύση. Έρχεται η Εκκλησία –που απαριθμεί εκατοντάδες πατριάρχες σε σειρά Αποστολικής Διαδοχής, από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια ως σήμερα- να αρχίσει τις συζητήσεις προς δρομολόγηση αυτής της «Ένωσης» για την οποία προσεύχεται ο Λαός του Θεού –όπως φαίνεται από τα λειτουργικά κείμενα. Και η επικοινωνία αυτή συνεχίζεται, με αποτέλεσμα ο λαός του Θεού να έρχεται όλο και πιο κοντά σ αυτό το νέο «Ποθούμενο», την απαίτηση των καιρών για ανάσα, όχι απλώς συνύπαρξης αλλά και συμπόρευσης. Οι πράξεις του Οικουμενικού μας Πατριάρχου οι οποίες κατακρίνονται ως «αιρετκές» από τους ήδη προαναφερθέντες «φολκλόρ» αλλά κι από ορισμένα τέκνα της Επίσημης Εκκλησίας, καλό θα ήταν να εκλείψουν. Κάπου διάβασα ότι μέσα σε αυτό το κλίμα της ενότητας που δημιουργείται, «θλίβονται» οι άγιοι μάρτυρες οι επί Βέκκου αθλήσαντες και λοιπά… Αυτά κατά την ταπεινή μου άποψη μόνο θρησκευτικοί συναισθηματισμοί μπορούν να χαρακτηριστούν και τούτο διότι –και εδώ επεμβαίνει ο ιστορικός- οι άγιοι μάρτυρες αυτοί αποτέλεσαν τα ιερά θύματα μιας εσφαλμένης πολιτικής επιλογής, μιας περιόδου της βυζαντινής ιστορίας (13ος αι) κατά την οποία υπήρχε μια θρησκευτική ανησυχία και ερωτηματικά… Μα αν πρέπει να απαντήσουμε με τον ίδιο συναισθηματικό τρόπο σύμφωνα με τον οποίο τίθεται το επιχείρημα αυτό, μπορούμε να πούμε ότι οι άγιοι θα χαίρονταν πολλώ μάλιστα όταν έβλεπαν ότι ο αγώνας τους για την διαφύλαξη της πίστης δικαιώνονταν αφού πλέον θα επέρχονταν η ενότητα.
Αλλά το πρόβλημα των «εκτός Εκκλησίας» φερομένων ως Ορθοδόξων δεν είναι αυτό. Αυτό είναι μια πολύ ωραία συνταγή για τη δημιουργία χριστιανών «Μουνταχεντίν», υπό την έννοια του οπλισμού με μασημένες ιδέες ανθρώπων-οπάδων οι οποίοι στερούνται μιας στερεάς ορθοδόξου παιδείας. Έτσι ταΐζουν τους «οπαδούς» τους με μια θρησκευτική φόρμα που διέπεται από έναν θρησκευτικό φονταμενταλισμό, μια χριστιανική εγωκεντρικότατα ως προς την πίστη σε μια πεποίθηση της μοναδικότητας ύπαρξης αλήθειας μόνο σε αυτούς. Έτσι, πέφτουν σε μια πνευματική παγίδα –στην οποία έπεσε ο Ισραήλ της εποχής του Χριστού. Μεταποιούν τη πίστη της χαράς που εκπορεύεται από την Ανάσταση, σε ένα είδος ηθικών κανόνων. Επιβάλλουν καθεστώς τρόμου στους πιστούς τους. Αλλά στη πίστη παραμένουν «σταθεροί»! Εν τέλει, μπορεί θεωρητικά να πρεσβεύουν ως προς τα δόγματα ότι και εμείς αλλά πέφτουν στη χείριστη αίρεση (δεν μιλώ για το θέμα της Αποστολικής Διαδοχής διότι αποδεδειγμένα και ως προς αυτό σφάλλουν και μάλιστα τα μέγιστα…), την αίρεση της «μεταποίησης του χριστιανικού μηνύματος» κατά τα συμφέροντα τους και τις ιδέες τους με αποτέλεσμα να δημιουργούν έναν «ορθόδοξο χριστιανισμό της εγωκεντρικής μόνωσης», της ψευτο-ηθικής, των τύψεων. Όμως η αλήθεια λόγω της φύσης της δεν παύει να υπάρχει. Και κάτοχος της ίδιας της Αλήθειας και απόλυτος εκφραστής της, το Οικουμενικό Πατριαρχείο προωθεί αυτή τη κεντρική θεολογία του Ευαγγελίου, την «Αγάπη», όπως αυτή εκφράζεται στα πλαίσια της Ενότητας, αποδεικνύοντας και αυτό με τη σειρά του την επικαιρότητα του Ιερού Ευαγγελίου.
[1] Με τον όρο αυτόν εννοώ το σύνολο των Παλαιομηρολογιτικών Εκκλησιών, καθότι μεταξύ τους αναθεματίζονται –αφού όλοι οι επικεφαλής τους έχουν την επιθυμία να τιτλοφορούνται ως «Αρχιεπίσκοποι»… Ένα πράγμα όπως τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς…
