Εν όψει της επετείου της Μικρασιατικής Καταστροφής, βγάζουμε από το καλολογικό μας σεντούκι το παρόν, ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης στο Πρόσωπο του.

Χρυσοστόμω Σμύρνης, τω ιερομάρτυρι,

Τελευταίο τελεσίγραφο

Οι από καθέδρας εγερθείτε
για τη θυσία του ενός
που έμεινε
και φύλαξε
τα σήμαντρα σώα.
Σας πότισε τον εγωισμό
την ανάμνηση
το τώρα και για πάντα
έμεινε εκεί
δεν άφησε τους τάφους των νεκρών
τις λειτουργημένες τράπεζες
το αίμα των τώρα και των πάντα
με το σώμα του να θρέφει την επιθυμία
με την επιθυμία να θέλει να συλλέξει τα κομμάτια του σώματος εκείνου
να λιπάνει το περιβόλι της ψυχής μου
της ανάμνησης,
όχι επανάκτησης,
αλλά ψυχοτροφοδοσίας.

Δε σε καλώ δεσπότη μου
Πάτερ και Δέσποτα,
παππού θυσιασμένε
στους ξένους βωμούς
Των δικών μας τόπων.
Απόλαβε το θρόνο σου Άγιε
ξεδίψασε με
ντύσε με
ζέστανε με
ως ένα των ελαχίστων
μάθε να λέω και να πράττω
αρκείν του βλέπειν σε,
τι λέω τώρα!
Δώσε μου ψωμί να φάω
πλύνε τις πληγές μου με τα δάκρυα σου
να δέσουν
να θυμηθούν
αντισωματικά
σ’ αυτούς που τις προκάλεσαν
βάλε τα άγια άμφια σου
σήκωσε τα άχραντα δώρα
του λαού που ξέχασε
που ήθελε και ξέχασε
γιατί δεν θυμήθηκε ποτέ
ούτε τους τάφους
ούτε τη γη
ούτε την ίδια τη θάλασσα της αγάπης σου.
Τακτοποιήθηκε,
έκανε τη ζωή του
σαν κόρη που αφήνει τη γριά της μάνα
μόνο που όταν αυτή πεθαίνει
θα γυρίσει στην αγκαλιά της
κι αυτή θα συγχωρέσει
- μάνα είναι-
κι εσύ πατέρας
αδελφός
παππούς και θείος
θα στέρξεις
θα σηκώσεις τα κομμάτια σου
να τα ράψουν οι ιεροράφτρες της Σμύρνης
να σου φορέσουν το μοφόρι
διάκοι να σου κρατούν τη ράβδο
ψαλτάδες ισοκρατήματα
για τα πολλά σου έτη.
Ποιά τελεσίγραφα,
ποιά επιστροφή,
ποιά πλοία,
ποιά πατρίδα,
μέσα στην Aναφορά
καινοτομείται η φύση και ο χρόνος.
Σπεύσον και βοήθησον ημίν
μόνοι
σαν νυχτοκοράκια
μέσα στα οικόπεδα αντιπαροχής,
λησμονιάς,
αγνωμοσύνης.

Εγείρου και βασίλευε.